27.8.2016 00:23(u16) BİZE KALAN Bize kalan, İnsanlığa bırakmak istediğimiz değildi. Binlerce fidan ektik halkın çölüne Su vermediler, eğildi. Bizim eskiden sevdalarımız vardı Kızaran yanakları öpmelere utandık Sonra suç olmak girdi araya Bizim eskiden umutlarımız vardı Yıkılan duvarların gövdesine yaslandık Sonra yanılmak girdi araya Bize kir bize pas Bize tortusu kaldı Dostlar tükenip düştüler Yok olma korkusu kaldı Bizim eskiden gülüşlerimiz vardı Kırılan yüreklere öylesine dağıttık Sonra aglamak girdi araya Bizim eskiden öfkelerimiz vardı Tutuşan dağların seherine yar olduk Sonra vurulmak girdi araya Bize kan bize ter Bize gözyaşı kaldı Yıllar çiğneyip geçtiler Yaşama telaşı kaldı Yusuf Hayaloğlu
26.8.2016 22:49(u16) Ne kadar küçük şeylere ağlardık. Bir tutam saç, bir oyuncak araba, bir bebek. Şimdi büyüdük. Çok büyük olaylar bile ağlatamıyor bizleri. Ölümler, iflaslar, savaşlar. Şimdi daha mı güçlüyüz? Yoksa daha mı alışkın? Hayatı öğrenmek “alışmak” mı acaba?